پ‍ل‍ی‌ م‍ی‍ان‌ ش‍ع‍ر ه‍ج‍ایی‌ و ع‍روض‍ی‌ ف‍ارس‍ی‌ در ق‍رون‌ اول‌ ه‍ج‍ری‌

پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی ترجمه آهنگین قرآن متعلق به اواخر قرن سوم یا اوایل قرن چهارم هجری که نزدیک گنبد امام رضا(ع) کشف شد. این اثر که به تصحیح دکتر احمد علی رجائی رسید در اصل ترجمه ای آهنگین از دو جزو قران مجید از آیه 62 سوره یونس تا آیه 30 سوره ابراهیم است که به اقتضای ویژگی ادبی اش بدین نام نامیده شده است. متاسفانه مولف و زمان تالیف اثر مشخص نیست اما زمان تصحیح و چاپ آن به سال 1353 از سوی بنیاد فرهنگ ایران مربوط می شود .
هدف مولف، موزون ساختن ترجمه با حفظ چارچوب کلام الهی بوده است. بخشی از کتاب وزن عروضی دارد ولی بیشترین بخش آن از گونه ای وزن ایقاعی برخوردار است. این کتاب از دید مسائل وزنی و حتی سبک ترجمه قرآنی و واژگان دستوری کاربرد بسیاری دارد .
یکی از مهم ترین ویزگی های این ترجمه، گرایش خاص به ترجمه آزاد است. مرحوم دکتر رجائی ترجمه های این کتاب را به سه نوع تقسیم کرده است:ترجمه های منطبق با معنای اصل آیات ،ترجمه های آزاد و نابرابر با اصل ،ترجمه هایی که به صورت نقل به معنی است همراه با کاهش ها و افزایش های تفسیری. یکی از نمونه های ترجمه آزاد و تفسیری در این اثر، ترجمه آیه 105 سوره هود است. وی در ترجمه آیه شریفه «یوم یات لاتکلم نفس الا باذنه فمنهم شقی و سعید» می نویسد: بی اذن یک تن سخن نگوید. هیچ کس به محال چندی نجوید، هر که او در این یک لخت باشد فردا آنجا بدبخت باشد، هر که او در اینجا توحید برزد، فردا آنجا سعید خیزد .