تاریخچه داروسازی در ایران
ریشه‌های داروسازی در ایران، در اعماق تاریخ این سرزمین کهن نهفته است. از دوران باستان تا به امروز، ایرانیان با بهره‌گیری از دانش بومی و تلفیق آن با آموزه‌های سایر تمدن‌ها، در مسیر پیشرفت این علم گام برداشته‌اند و میراثی گران‌بها از شفا و درمان را برای جهانیان به یادگار گذاشته‌اند.
در ایران باستان، درمانگران با تکیه بر گیاهان دارویی، مواد معدنی و حیوانی، به مداوای بیماران می‌پرداختند. این دانش سینه به سینه منتقل می‌شد و در کتاب‌های مقدس زرتشتی مانند اوستا نیز به آن اشاره شده است. با ورود اسلام به ایران، داروسازی با بهره‌گیری از آموزه‌های طب اسلامی و تجربیات دانشمندان مسلمان، وارد مرحله جدیدی شد.
دانشمندان بزرگی همچون زکریای رازی و ابن سینا، با نگارش کتاب‌های ارزشمندی چون “الحاوی” و “قانون فی الطب”، به عنوان پایه‌های علم داروسازی در جهان شناخته می‌شوند. این آثار گران‌بها، شامل اطلاعات جامعی درباره خواص دارویی گیاهان، مواد معدنی و روش‌های تهیه داروها بودند و به عنوان مرجع اصلی در مدارس پزشکی و داروسازی جهان اسلام مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
در دوره‌های بعدی، با تأسیس بیمارستان‌ها و مدارس پزشکی، داروسازی به عنوان یک رشته مستقل علمی و حرفه‌ای شکل گرفت. داروسازان با تهیه و توزیع داروهای گیاهی و معدنی، نقش مهمی در درمان بیماران ایفا می‌کردند. با پیشرفت علم شیمی، داروسازی نیز وارد مرحله جدیدی شد و داروهای شیمیایی جایگزین برخی از داروهای سنتی شدند.
امروزه، داروسازی در ایران به یک صنعت پیشرفته تبدیل شده است و داروسازان ایرانی با تولید داروهای با کیفیت و نوآورانه، در سطح جهانی شناخته می‌شوند. با این حال، میراث کهن داروسازی سنتی همچنان در ایران زنده است و بسیاری از مردم همچنان به داروهای گیاهی و سنتی اعتماد دارند.
تاریخچه داروسازی در ایران، نشانگر تلاشی مستمر برای کشف و استفاده از منابع طبیعی برای درمان بیماری‌ها و بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها است. این میراث گران‌بها، یادآور اهمیت حفظ و احیای دانش بومی و تلفیق آن با دانش نوین برای پیشرفت علم داروسازی و ارتقای سلامت جامعه است.